البته كلام خداوند عليم و حكيم و فعل خدا (كه كلامش نيز همان فعل اوست) همه تجلي علم و حكمت اوست، لذا دليل يا حكمت دارد.
همان طور كه در سؤال اشاره نموديد، در بسياري از آيات، ضماير به صورت جمع به كار رفته است، مانند: «إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ – ما تو را فرستاديم» - «إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ = ما به تو اعطا كرديم» - «إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنسَانَ – ما انسان را خلق كرديم» (با دو ضمير جمع در إِنَّا و نيز خَلَقْنَا) و هم چنين در برخي از آيات ضمير مفرد (من) آورده شده است، مانند: «أَنَا اللَّهُ = من الله هستم» - «ادْعُونِي= بخوانيد من را» - «فَإِنِّي = پس همانا من»
الف – معمولاً هر كجا حق تعالي جلّ جلاله از خود و در رابطه‌ي با خود سخن مي‌فرمايد، ضمير مفرد (من) به كار رفته است و شايد بيشترين تكرار ضمير مفرد «من» در آيه‌ي ذيل باشد كه خطاب به حضرت موسي عليه‌السلام است، هنگامي كه به كوه طور و وادي طوي رفت و خداوند متعال با او سخن فرمود:
«إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِي وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي» (طه، 14)
ترجمه: منم من (يا به درستي و يقين كه منم) خدايى كه جز من خدايى نيست پس مرا پرستش كن و به ياد من نماز برپا دار.
در آيه‌ي مذكور كلمات و ضماير «إِنَّنِي» - «أَنَا اللَّهُ» - «لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا» - «فَاعْبُدْنِي» و نيز «لِذِكْرِي»، همه ضماير مفرد (من) هستند.